Ik was aan het denken over een manier waarop ik mijn kinderen iets kon bijbrengen over dankbaarheid. Ik had toen ze jonger waren al een beetje geëxperimenteerd met bidden voor het eten. Niet omdat ik religieus ben, maar omdat ik het een mooi concept vind om op zo’n moment van samenzijn te delen waar je dankbaar voor bent. Dat werkte niet goed omdat we dan iedere keer op dat moment iets moesten verzinnen en dat werd een beetje gemaakt. Ook was Jimmy nog iets te jong en vond het vooral irritant omdat hij wilde beginnen met eten.
Vorig jaar bedacht ik de dankbaarheidsmuur. Gewoon een stuk bruin inpakpapier aan de muur in de gang geplakt, een plek waar we vaak langslopen. Ik vroeg Nina (10) of ze wist waar dit goed voor was.
Er worden niet regelmatig meer nieuwe uitingen van dankbaarheid toegevoegd, maar laatst ontdekte ik toch nog een nieuwe. Een juweeltje! Het was voor Nina duidelijk een manier om een gevoel te uiten waarvan ze niet wist hoe ze dat moest doen. Voor mij (en voor mijn vriend) was het een groot cadeau. Ik wist dat ze oke was met hem, maar dit was een duidelijke bevestiging dat ze de verandering in haar moeder’s leven (en daardoor toch ook in dat van haar) heeft omarmd. Zonder dat ik haar er om heb hoeven vragen kreeg ik feedback dat ik dit stukje omtrent ons gezin goed gedaan heb. En dat is goud waard.
Als je geen geschikte muur hebt, kun je het ook doen met losse briefjes in een glazen pot. Die kun je dan af en toe samen even doorlezen en je samen realiseren dat je toch best veel hebt om dankbaar voor en gelukkig om te zijn.
