De menselijke geest heeft één eenvoudige taak: jou zo lang mogelijk in leven houden. Om dat te doen, is onze geest een expert in het vermijden en wegvluchten van wat ons pijn doet of gevaar veroorzaakt. Toen we in stammen in de wildernis leefden, was deze taak best ingewikkeld. We moesten roofdieren ontvluchten, water en voedsel vinden en onszelf voortdurend tegen de elementen beschermen. We waren veel vaker onder fysieke bedreiging dan we nu zijn en we zijn ontworpen om te reageren op die stressoren. Onze lichamen ontwikkelden in die tijden “vecht of vlucht” -reacties die ons informeerden over hoe we moesten reageren in tijden van stress, waarbij meestal grote dieren, boze stamleden of natuurrampen betrokken waren.

De fysieke wereld is sindsdien enorm veranderd. Op een dagelijkse basis hebben de meeste mensen in de moderne wereld geen directe bedreiging voor hun fysieke welzijn. Maar we hebben te maken met een fundamentele ontwerpfout: onze geest is amper veranderd om onze nieuwe, veiligere en tammere realiteit te weerspiegelen. We staan nog steeds klaar met vecht- of vluchtreacties op de stress en tegenspoed die het leven op onze weg werpt. Het verschil is nu dat de stressoren en wegversperringen minder primair en meer mentaal zijn. Niettemin gelooft onze geest nog steeds in zijn enige taak: ons in leven houden. En hoe doet het dat? Door naar de instructies te luisteren waarmee wij aangeven wat ons pijn doet.

Dit is de reden waarom we als we ’s morgens in het verkeer zitten en te laat op het werk komen, onze koffie morsen op onze witte shirt en zeggen: “Deze reis maakt me kapot”. “Dit verkeer is een nachtmerrie”. “Mijn baas werkt me op mijn zenuwen”. “Ik sterf onder de druk”, onze geest ons echt gelooft. En hoe reageert ons lichaam op deze instructies? Er wordt gezegd dat je bedreigd wordt: je gaat kapot of sterft! Je geest wil je in leven houden, dus je hartslag stijgt, je cortisolspiegel stijgt, de hormonen stromen door je lichaam en je voelt je boos. Je haalt uit naar je kind dat op de achterbank zit en stuurt een onbeleefde sms naar je collega.

We vertellen onze geest dat het gestrest is en dat we onder directe bedreiging staan, en zie daar: het gelooft ons. Ons brein gebruikt de taal die het ons hoort gebruiken om zichzelf te informeren hoe het zich zou moeten voelen.

Dit is een hele belangrijke voor ons allemaal: je geest doet wat hij denkt dat jij wilt.

Het wordt mij steeds duidelijker dat onze geest (ofwel onze ‘mind’) een groot deel van ons leven beheerst, ondanks de intuïtieve duwtjes die we constant vanuit het hart ontvangen. De geest dicteert ons verstand, acties, reacties en beslissingen, grotendeels gebaseerd op aangeleerde reactiepatronen. Keer op keer tracht het hart in te grijpen, advies te geven – maar vaak schuift de geest dat advies terzijde. 

We zien dit in de manier waarop we anderen soms behandelen op basis van de stereotypen die we hebben gecreëerd uit eerdere ervaringen, ondanks wat ons hart ons op dat moment vertelt.

We zien het in relaties die wankelen omdat we “er eerder geweest zijn” en “niet opnieuw gekwetst willen worden”, ondanks de sterke neiging om naar het hart te luisteren in plaats van het hoofd.

We zien het bij mensen wiens gebruikelijke reactie op stressvolle situaties woede is, ondanks het feit dat ze in hun hart weten dat hun gedrag destructief is voor henzelf en hun dierbaren.

Dit zijn voorbeelden van wat er mis gaat als we op kritieke momenten niet vertrouwen op de kwaliteiten van ons hart: compassie, liefde, zorg, moed, dankbaarheid, geven, vriendelijkheid en nog veel meer. Deze kwaliteiten vormen de kern van een hartvol leven!

Hartvol leven gaat over het volgen van de intuïtie van je hart. Dit brengt balans tussen je geest en je emoties en onthult je authentieke zelf. 

De Founder van de inspirerende organisatie HeartMath, Doc Childre, zegt hierover: “Je ware zelf worden houdt in dat je egocentrisme elimineert door te vergeven, verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen energie, niet veroordelend te zijn en meer liefde en waardering te uiten”.

Eigenlijk weten we instinctief al lang dat de intuïtie van het hart meer oplevert dan de meningen, voorkeuren en gewoonten van de geest, maar ik merk mijn hele leven al hoe onze mind-based maatschappij het niet stimuleert om te leven op basis van het hart. Jammer, want het maakt co-creatie met anderen mogelijk en is werkelijk in iedereen’s belang.

Wat is onze rol als ouders in het tijdperk waarin we leven? In het grootste gedeelte van de menselijke geschiedenis hebben ouders hun kinderen zelf grootgebracht en alles geleerd dat nodig is om mens te zijn. Hebben wij op een bepaald moment besloten dat we daar geen tijd meer voor hebben of dat het niet belangrijk genoeg is voor ons om onze tijd aan te besteden?

Moeten we ons niet afvragen of dit nog klopt? Ik geloof dat we een deel van deze rol moeten terugnemen. Scholen moeten onze kinderen de basics leren: lezen, schrijven, rekenen, taal. Dat is niet makkelijk en daar hebben ze gespecialiseerde methodes voor en leerkrachten zijn hier experts in. Maar de echte levenslessen leren kinderen niet op school, niet in de klas, die leren ze thuis en buiten op straat en op reis en in het leven zelf.

Kunnen we onze kinderen bijstaan in hun groeiproces en hen de belangrijkste levenslessen leren?

Weten we eigenlijk wel wat onze kinderen moeten leren om voorbereid te zijn op wat er allemaal gebeurt en komen gaat? Peter Diamandis (internationaal innovatie pioneer) zegt: “Niemand buiten Silicon Valley weet hoe snel dingen al in de komende 2 tot 3 jaar gaan veranderen in deze wereld.” We moeten ons gaan realiseren dat onze kinderen waarschijnlijk beter weten wat ze moeten leren dan wij. Zij zijn meer afgestemd op het internet en wat er gebeurt in de online en digitale wereld dan wij zijn.

Ik begin steeds meer te geloven dat kinderen de belangrijkste dingen beter driedimensionaal en zelfsturend kunnen leren dan op de geijkte manier in de klas via boeken en methodes. We zouden onze kinderen opdrachten kunnen geven, bijvoorbeeld op een vakantie: leer over de geschiedenis van het gebied waar we zijn, doe onderzoek, maak een verslag en presenteer dit aan het gezin op een bepaald moment. Zo leren ze onderzoeken (een kritische vaardigheid in de 21e eeuw), ze doen nieuwe kennis op, ze leren organiseren, schrijven, plannen en presenteren. Het is leuk en er is veel meer kans dat ze het onthouden omdat ze het zelf hebben gedaan (in plaats van opgedreund te hebben uit een boek).

We hebben een nieuwe droom. Er is iets geboren op onze zoektocht naar een “good family life”.

We zijn tot de conclusie gekomen dat we een nieuwe richting in willen slaan met The Good Family. We hebben sinds 2013 met veel plezier en succes gewerkt aan initiatieven rondom gezin en duurzaamheid. Zo hebben we onder andere mooie portretten gemaakt van gezinnen die op een bijzondere manier bezig waren met het behoud van de planeet, een drukbezocht evenement georganiseerd in Pakhuis de Zwijger op het gebied van voedsel, onze volgers geïnspireerd met posts en content, populaire lunchtrommel acties gedaan, en ondernemers geholpen met het in de markt zetten van innovatieve producten.

Dit jaar voelen we de energie gaan richting persoonlijke ontwikkeling. En dan niet alleen die van ouders, ook die van kinderen. Ontwikkeling voor het hele gezin. Omdat we merken dat hier behoefte aan is en omdat we er zelf ervaring en kennis over hebben. We leven in een tijd waar alles heel snel veranderd, er komt veel op ons af en het is niet altijd makkelijk om ons staande te houden. Maar bovenal omdat samen ontwikkelen en leren gewoon heel erg leuk is. Wij hebben ervaren dat het leidt tot verbondenheid, stabiliteit en een gevoel van geluk en vervulling. 

De missie waar we ons op richten is het creëren van een hartvolle wereld. Een wereld waarin ouders en kinderen hun hart volgen en ten volle leven, met grenzeloze mogelijkheden voor iedereen. In co-creatie met elkaar: ouders en kinderen, thuis en school, binnen het gezin en in de community. En ook hier geldt: wat we nu doen is wie we morgen zijn.