De menselijke geest heeft één eenvoudige taak: jou zo lang mogelijk in leven houden. Om dat te doen, is onze geest een expert in het vermijden en wegvluchten van wat ons pijn doet of gevaar veroorzaakt. Toen we in stammen in de wildernis leefden, was deze taak best ingewikkeld. We moesten roofdieren ontvluchten, water en voedsel vinden en onszelf voortdurend tegen de elementen beschermen. We waren veel vaker onder fysieke bedreiging dan we nu zijn en we zijn ontworpen om te reageren op die stressoren. Onze lichamen ontwikkelden in die tijden “vecht of vlucht” -reacties die ons informeerden over hoe we moesten reageren in tijden van stress, waarbij meestal grote dieren, boze stamleden of natuurrampen betrokken waren.
Je geest doet wat hij denkt dat je wilt Marisa Peer
De fysieke wereld is sindsdien enorm veranderd. Op een dagelijkse basis hebben de meeste mensen in de moderne wereld geen directe bedreiging voor hun fysieke welzijn. Maar we hebben te maken met een fundamentele ontwerpfout: onze geest is amper veranderd om onze nieuwe, veiligere en tammere realiteit te weerspiegelen. We staan nog steeds klaar met vecht- of vluchtreacties op de stress en tegenspoed die het leven op onze weg werpt. Het verschil is nu dat de stressoren en wegversperringen minder primair en meer mentaal zijn. Niettemin gelooft onze geest nog steeds in zijn enige taak: ons in leven houden. En hoe doet het dat? Door naar de instructies te luisteren waarmee wij aangeven wat ons pijn doet.
Dit is de reden waarom we als we ’s morgens in het verkeer zitten en te laat op het werk komen, onze koffie morsen op onze witte shirt en zeggen: “Deze reis maakt me kapot”. “Dit verkeer is een nachtmerrie”. “Mijn baas werkt me op mijn zenuwen”. “Ik sterf onder de druk”, onze geest ons echt gelooft. En hoe reageert ons lichaam op deze instructies? Er wordt gezegd dat je bedreigd wordt: je gaat kapot of sterft! Je geest wil je in leven houden, dus je hartslag stijgt, je cortisolspiegel stijgt, de hormonen stromen door je lichaam en je voelt je boos. Je haalt uit naar je kind dat op de achterbank zit en stuurt een onbeleefde sms naar je collega.
We vertellen onze geest dat het gestrest is en dat we onder directe bedreiging staan, en zie daar: het gelooft ons. Ons brein gebruikt de taal die het ons hoort gebruiken om zichzelf te informeren hoe het zich zou moeten voelen.
Dit is een hele belangrijke voor ons allemaal: je geest doet wat hij denkt dat jij wilt.
Op het moment dat je in het verkeer zit en jezelf toestaat om immense stress te voelen, probeert je lichaam je wanhopig uit die situatie te krijgen omdat je het alle indicatoren geeft dat het zitten in de auto je veel pijn bezorgt. Je geeft instructies aan je geest, via je woorden, en deze veroorzaken een fysieke vecht- of vluchtreactie.
Het feit is dat 15 minuten te laat in een bevlekt wit shirt op het werk te verschijnen geen pijn veroorzaakt. Ongemak misschien, maar niet het soort stress dat je voelt als je huis in brand staat, of wordt achtervolgd door een wild zwijn. Maar voor je geest maakt het niets uit. Je hebt verbaal gezegd dat je pijn hebt en bedreigd wordt, en dus geeft je geest je alle symptomen en reacties om je te helpen het te ontvluchten. Het resultaat? Je raakt gestresst en je voelt je ellendig.
Onthoud dat woorden krachtig zijn en dat je geest altijd luistert – dus vertel wat je wilt dat hij doet!
De drie regels van de geest:
Regel # 1: Je geest doet precies wat hij denkt dat je wilt en wat hij gelooft dat in jouw belang is.
Regel # 2: Je geest reageert op de plaatjes die je in je hoofd hebt en de woorden die je tegen jezelf zegt. Als je je werkelijkheid wilt veranderen, moet je je woorden en de plaatjes veranderen.
Regel # 3: De geest houdt van wat bekend is en wil vermijden wat onbekend is. Dus je moet goede gewoonten bekend maken door ze vaak te doen en slechte gewoonten onbekend te maken door ze achter je te laten.
Vrij naar: Marisa Peer